De vroegchristelijke basiliek van San Sabino is een bijzonder gebouw dat door een bewogen geschiedenis is gegaan, waarin de kerk meerdere keren is gereconstrueerd in wisselende bouwstijlen. Na ontdaan te zijn van de barokke kenmerken, is de kerk uiteindelijk weer verrezen tot een typisch Apulisch-Romaans bouwwerk. De kathedraal werd in 1178 gebouwd naar het model van San Nicola.

Geschiedenis

Het huidige gebouw vind zijn oorsprong tussen de 12e en 13e eeuw en werd gebouwd in opdracht van aartsbisschop Rainaldo, op de ruïnes van de Byzantijnse kathedraal.  Rechts van het transept, dat zich onder het schip bevindt, is nog een deel van de oorspronkelijke vloer te zien.

Nog vóór de Byzantijnse kathedraal was er een oude bisschopskerk uit de 6e eeuw. De resten zijn te vinden onder het schip, zoals een van de vloermozaïeken die een inscriptie bevatten waarin de naam van bisschop Andrea (758-761) voorkomt.

Ter vervanging van deze bisschoppelijke kerk liet aartsbisschop Byzantius in de eerste helft van de 11e eeuw een nieuwe kerk bouwen, die later werd voltooid door Nicolaas I en Andreas II. De kerk werd verwoest door Willem de Slechte tijdens de verwoesting van de stad in 1156, waarbij alleen de basiliek van Sint Nicolaas gespaard bleef.

Voor de bouw van het huidige kerkgebouw werden materialen van de vorige kerk en andere verwoeste gebouwen gebruikt. De kerk, ingewijd op 4 oktober 1292, is gebaseerd op de stijl van de Sint-Nicolaasbasiliek. Vanaf de 18e eeuw onderging de basiliek een aantal reconstructies, waarbij de voorgevel, een deel van het interieur en de crypte opnieuw werd ingericht in barokstijl. In de jaren 1950 werd het interieur gerestaureerd naar zijn oude Romaanse uiterlijk.

De drie barokke portalen zijn de enige overgebleven delen van de 18e -eeuwse renovaties. In de muur rechts van de voorgevel bevindt zich een schrijn en een barokke roos.

Klokkentorens

De achtergevel, geflankeerd door twee klokkentorens (de rechter viel tijdens de aardbeving van 1613), heeft in het midden een prachtig groot raam, een meesterwerk van laat 12e-eeuwse Apulische beeldhouwkunst. De brede, dubbel omlijste, geribbelde opening is gevat in een baldakijn op hangende zuilen.

Interieur van de kathedraal

In de sacristie rechts is een altaar met een schilderij waarop waarschijnlijk Maurus staat afgebeeld, vermoedelijk de eerste bisschop van Bari. In de zijbeuken zijn de bronzen panelen van de kruisweg van beeldhouwer Francesco Nagni te bewonderen.

In het Curia gebouw, grenzend aan de kathedraal, bevindt zich een kostbaar perkament van Byzantijnse inspiratie, daterend van vóór 1050. De afbeeldingen staan ondersteboven ten opzichte van de tekst en dus ten opzichte van de diaken die het leest. Op deze manier konden de gelovigen naar de heilige tekeningen kijken als het paasgebed werd afgerold om vanaf de ambo te zingen. Zo konden onder andere ook degenen die geen Latijn kenden, zich een beeld vormen van het verhaal.

Crypte

De huidige kathedraal staat op een Scorpio die bestaat uit de archeologische resten van de oude Byzantijnse kathedraal en de straten en gebouwen ernaast. Sommige van deze ruimtes zijn door de eeuwen heen bewaard gebleven. Tegenwoordig is het mogelijk om via een kleine deuropening bij de trap naar de crypte, overblijfselen van de oude kathedraal te bezoeken. Je kunt er enkele grafkamers bewonderen en overblijfselen van een Romeinse weg evenals de resten van twee kleine Byzantijnse kerken, waarvan enkele frescostukken over zijn.

Cookie erbij? Wij gebruiken cookies op onze website om de beleving op onze website voor u te verhogen. Door gebruik te maken van deze site gaat u akkoord met ons privacy statement.